Ik wandel op een mistige Herfst-ochtend een rondje van zo’n 7 kilometer over plattelandsweggetjes. Het is stil. Ik ben zo even gepasseerd door een viertal wielrenners; allemaal in hetzelfde tenue. Als ik verder kijk over de weilanden zie ik de mist hangen boven het grasland. Dichterbij hangen de spinnenwebben in de lage braamstruiken langs de sloot. Elk web-draadje is omhult met vochtig mist. Ik zie heel veel van deze kunstwerkjes in het gras, het riet en in de struiken. Ik loop verder, trappend op afgewaaide takken met blaadjes, vele eikels en eikel-dopjes. Ik kijk omhoog en zie één eikel hangen in de boom aan een tak, ingeklemd tussen veel gekartelde bladeren. Alsof de bladeren de eikel beschermen, vasthouden.

Ik stop en doe een paar stappen terug om naar de eikel te kijken. Ik maak een foto. Ter plekke denk ik filosofisch; deze eikel weet niet dat het gaat vallen en al helemaal niet wanneer! Deze eikel hangt daar gewoon te ZIJN. Niet wetend wat er gaat gebeuren en wanneer er iets gaat gebeuren. Ik weet het wel. Ook deze eikel zal op de grond gaan vallen. Met wind of regen. Nu hangt de eikel gewoon geduldig op zijn plek. Kon dat bij de mens nou ook maar zo zijn. Gewoon op je plek blijven, geen zorgen, geen weten, geen angst. Op de plek waar je bent zo goed als mogelijk ZIJN, genieten, de ander helpen, goed voor jezelf zorgen en bescherming accepteren van de ander. En dan op een dag is dat allemaal in één vlucht voorbij. Je hebt niets in de gaten. Ineens een zuchtje wind en je valt naar beneden. Daar waar al zo veel van je soortgenoten terecht zijn gekomen. Je hoeft niet meer te hangen. Je mag liggen, languit. Misschien heb je geluk en val je in het gras onder de boom, dan mag je heel lang blijven liggen. Misschien raapt iemand je op en kom je op een mooie Herfst-tafel te liggen. Of wordt je een poppetje met houten stokjes. Misschien word je plat gereden door autobanden. Je weet het niet. Je hebt er geen controle over. Je moet loslaten.

24-9-2017