Waarom heb ik niet door dat mijn kinderen allang zelf op eigen benen (kunnen) staan. Grotendeels dan. Ik sta steeds meer aan de zijlijn.
Waarom moet mijn tweede zoon dat glashard tegen mij zeggen. Hij zegt: “Het maakt niets uit en jij kunt er niets aan doen. Want ik wil en ik doe dit op mijn manier!” (ik ben 19…)

Mijn oudste zoon ( 21 ….) woont sinds 3 maanden op kamers. Hij zorgt goed voor zichzelf. Vindt het heerlijk op zichzelf te zijn en zijn eigen dag en tijd in te delen. Hij is heel druk voor school, werk, vrienden. Hij wast zijn kleding, doet boodschappen, kookt, wast af. Af en toe krijg ik een whatsapp met een vraag over wasprogramma of een recept.

Mijn jongste zoon (16…) doet ook wat hij het liefste doet. Luister wel als ik iets van hem vraag en is aanspreekbaar. Maar het bemoederen van mij gaat hem ook irriteren.

Ze zijn zonder de ik het in de gaten had zelfstandig(er) geworden en willen hun eigen leven leiden. Ze willen echt zelf beslissen hoe ze hun leven leidden en wat ze doen en wanneer ze iets doen.

Ik heb lang de illusie gehad en het automatisme om op ieder moment dat zich voordeed mijn “levenslessen”  te  spuien. Zodat ze het maar weten en nog eens horen en later niet hoeven te zeggen; had dat dan gezegd! Dus een soort indekken voor de toekomst :).

Ik merk dat ik het stiekem ook wel fijn vind; geeft mij iets meer lucht en ruimte. En natuurlijk als iets mislukt of ze hebben hulp nodig; dan ben ik er.