Zoals ik eerder schreef heb ik mee gedaan aan de “Schrijf de Blues” Schrijfchallenge door Nanda Huneman van 1-1-2018 tot en met 15-1-2018.
Mijn favoriete opdracht is Les 10. De opdracht was een imitatio schrijven. Hierbij gebruik je de structuur van een gedicht om zelf een gedicht te schrijven. Je neemt een aantal beginzinnen en schrijft daarop door. Zo maakte ik mijn eigen versie van De Reis (The Journey van Mary Oliver).

Een week nadat ik deze imitatio heb geschreven lees ik het na in mijn notitieboekje. Wat mooi, goed, knap en ontroerend!  Het geeft goed mijn gevoel weer op die dag en over het specifieke onderwerp. Ik heb mezelf aangenaam verrast; dat ik zoiets moois heb gemaakt!

Ik wil mijn eigen versie van De Reis graag met jullie delen. Het is heel persoonlijk.

De Reis.
Op een dag wist ik wat ik moest doen en begon als redding voor mezelf met logopedie. Erkennen dat ik stotter. Laat vallen mijn perfecte plaatje. Het is er, ik heb geen keus. Zó ben ik. Stop met verstoppen.

Ofschoon de stemmen om mij heen hun slechte raad bleven schreeuwen: “Wees lief, wees aardig, dan is iedereen tevree. Praat altijd vloeiend, dan is iedereen trots en dan…, alleen dán, heb jij het goed gedaan!”

Het was al laat genoeg en de nacht was wild en de weg lag vol gaten en hobbels. Soms een kei, veel vaker takken. Kleine takjes lagen overal. De wind verplaatst en verdeeld. De bladeren zijn weg. Het hout is dood. Het ligt en verplaatst en is niet te zien in het donker. 

Maar stukje bij beetje, als de vorst uit de grond is en de losse takken zijn gesprokkeld en verbrandt op het kampvuur, zie ik knoppen aan de bomen, bloesem aan de struiken, bloeiende bollen en overvalt mij die gave, die kracht – ondergronds, onderhuids- staat nooit stil. Natuur en Mens voedt zich aan energie en zon ook als alles lijkt te rusten.

En er klonk een nieuwe stem, die ik langzaam herkende als mijn eigen stem. Soms een hakkel, altijd oprecht en gemeend. Mijn eigen volle, geaarde stem. Ontroerd voel ik de ruimte; Adem in en uitademend stroomlijn ik mijn gedachten. Mijn rol en ik worden 1. Wijsheid heb ik gesprokkeld al de jaren dat ik leef.

Terwijl ik steeds dieper de wereld binnen beende, vastbesloten om mijn wijsheid te delen, kracht te laten zien, hoop ik zo dat ik het Durf. Durf,  doe, neem nu – nu is het moment – de verantwoordelijkheid over Jouw Leven. Het enige leven dat je hebt. Het enige Leven dat jij redden kan en helen kan.

Geloof – Straal Licht – Sta Recht

10-1-2018

Museum More in Gorssel 17 oktober 2017.  Onze trouwdag. 27 Jaar geleden zeiden wij Ja tegen elkaar.  Tot op heden hebben wij ons niet vergist. Gaat niet altijd vanzelf, kost inzet van ons allebei. Ben trots en gelukkig met het leven in ons gezin; 3 jongens en 1 hond. Onze woonplek is aan verandering toe; daartoe hebben wij stappen gezet. Wordt vervolgd.

Meestal doen wij iets leuks, vaak iets cultureels of gastronomisch op deze datum. Ik wil al langer een keer naar Museum More in Gorssel. Vandaag gaan we. Samen.
Inclusief lunch in het restaurant. Zo’n uitje vindt ik genieten. Tijd en aandacht voor elkaar. De schoonheid van het gebouw, de schilderijen en de omgeving.

Er hangen mooie kunstwerken, oa. van Berserik. Ik ben het meest getroffen door een relatief klein werk. Zo teer, iel met  een delicate uitstraling.  Je proeft de sfeer van ingetogenheid, schoonheid, mysterie en realiteit. Het gaat om het raam en de vaas met takken. De omlijsting is sober, gewoontjes, een blik op het gewone harde leven. Maar de hoop en ontroering spreekt uit hoe de schilder het raam en de vaas met takken en groene blaadjes aan ons toont.

Middagzon 1987 van Berserik; zo heet het schilderijtje in Museum More te Gorssel.
Ik kan er niet van wegkomen. Kijk en kijk. Loop verder, loop naar de volgende zaal. Ga nog eens terug, zoek het beeldschone, kwetsbare, naakte schilderijtje weer op en maak onderstaande foto. Mooi in al haar eenvoud. Zonlicht dat een glinstering geeft aan de tere groene blaadjes aan de tak in de glazen pot op het oude tafeltje voor het raam. Die gordijnen hangen er al langer…
Het hele schilderijtje ademt verwachting, liefde en aandacht, door natuurlijke vormen en kleuren. Doordat de zon van achteren op de tak schijnt, zie je de dunne, fragiele lijntjes; de aderen van de zachtgroene blaadjes aan de tak. Hoe de zon erop schijnt bepaald wat en hoe je het groen ziet, welke kleur nuance het krijgt.

Zo wil ik schrijven! Zoals de schilder hier de schoonheid toont en de sfeer neerzet…Kijk, zó, precies zó…  wil ik een verhaal schrijven. Zo licht en delicaat aangestipt, dat de lezer geraakt wordt door hetgeen niet gezegd wordt, maar waarvan je weet-proeft dat het er is, dat het speelt. Want daarom, alleen daarom is het verhaal (of de afbeelding)  zoals het is. Als ik dat kan…o dan, ben ik goed.

Net als die glazen vaas met takken. Schittert in zijn omgeving en toch zo eenvoudig. Je voelt de charme van de takken in de vaas. Verrukt; O, wat mooi! Met aandacht geplukt en daar neergezet om sfeer te brengen en te geven aan de mens die daarvoor openstaat. Als je het geluk hebt bij toeval daar te zijn, de schoonheid te mogen aanschouwen, dan ben je bevoorrecht. Het maakt je rijker. Zo wil ik een verhaal neerzetten.

Zo wil ik schrijven. Mensen mogen het aanschouwen, bij toeval of bewust. Mensen mogen hun eigen beleving er op los laten. Elke lezer ervaart en belicht het verhaal anders. Als de gevoeligheid, teerheid, verfijndheid maar overkomt. Steeds anders. Als ze maar even geraakt zijn; O, wat een sfeer. Prachtig.

Ps. de foto is schuin van boven genomen anders kreeg ik de kleuren niet goed. In werkelijkheid is het schilderij veel mooier. Een plaatje!