Seizoenen van de krokus.

Warm februari weer en het zonnetje dwingt het gele en paarse bloemetje omhoog midden in het grasveld, richting het licht. In het zicht van iedereen die passeert. De krokus heeft geen keus. De omstandigheden dwingen hem tot volle bloei in het licht voor iedereen. Zo veel mensen lopen en fietsen erlangs. Verrukt en verrast kijken de mensen iets langer. Sommigen blijven stilstaan; ja, werkelijk de krokussen bloeien al…zie dan hoe mooi! De krokus staat rechtop in het licht. Doet zijn ding daar op dat moment omdat het kan en moet en schittert krachtig.

De hele winter en natte herfst zit de krokus bol daar ook op die plek in de grond. Te overwinteren. Te rusten. Na de voorjaarsbloei is het klaar. De zomer is te warm en te droog. De herfst te koud en nat. De winter zekers te koud en grijs.  De bol doet dan ook zijn ding. Niemand ziet het of kijkt er verrast naar. Maar ook dan is de krokus bol op diezelfde plek zijn ding aan het doen. Niet in het licht. Niet rechtop. Maar in het donker, verstopt, een winterslaap aan het houden. Energie sparen en kracht vergaren voor de tijd dat het gebeuren moet. Dan moet de bol er weer klaar voor zijn. En dat is ie.

Zie zo de mens ook eens. Zie zo jezelf. Je kan niet altijd volop bloeien en schitteren. Ook de tijden van uitval, stilte en rusten horen erbij en zijn belangrijk. Die heb je nodig om energie en kracht te verkrijgen. Dat zijn allemaal onderdelen. Geen rollen. Maar delen die in jou zijn en bij je horen… Seizoenen van de krokus.

22-02-2020